تحلیل نامه

اما همانطور که عرض شد پذیرش و عمل به این پروتکل الحاقی تنها در ظاهر بسیار خوب است و شاید دلنشینِ غیر دلواپسان. یادداشت را با طرح چنین پرسشی شروع میکنیم که چرا جمهوری اسلامی ایران باید پروتکل الحاقی را بپذیرد ؟ باید بپذیرد چون رژیم صهیونیستی تهدید های جمهوری اسلامی ایران را جدی گرفته ! ( قطعاً جدی گرفته الحمدلله ) . باید بپذیرد چون امریکا نمیتواند تحمل یک رغیب را در عرصه ی فنآوری هسته ای داشته باشد ؟ یا شاید هم باید بپذیرد چون کشورهای جهان اولی ( آمریکا، انگلیس ، فرانسه ، اسرائیل و .. ) تشخیص داده اند که استفاده از فنآوری هسته ای در حال حاضر و شرایط فعلی به سود کشور جهان سومی چون ایران نیست ..!؟

این مسئله نه تنها برای سران استکبار (اسرائیل ، امریکا و ..) ، بلکه برای تمام جهان به و ملل های مختلف با حکومت های مختلف به قطعیت رسیده است که ایران اولاً به دنبال سلاح هسته ای نیست زیرا «حرام میداند» ، ثانیاً اصلاً نیاز به چنین سلاحی ندارد درحالی که براحتی و بدون هیچگونه مشکلی با اقتدار در عرصه ی موشک و ماهواره ای ، میتواند پاسخگو به تمام هجوم و حملات باشد و مشکلی در دفاع از خود نخواهد داشت . کشورهای اسرائیل و مکتب صهیونیسم با انداختن توپ در زمین ایران مدعی شده اند که ایران تهدیدی بزرگ بوده، هست و خواهد بود در منطقه و فراتر از آن ، که در مقابل این تهدید باید هرچه سریعتر موضع گرفت و نباید اجازه ی انجام چنین فعالیتی را به ایران اسلامی داد. پرسش اما اینجاست که با چه منطقی ایران اسلامی یک تهدید در منطقه هست ؟ پرسش اینجاست که کدام کشور ها در منطقه ایجاد ناامنی میکنند؟ کدام حکومتها در عراق، افغانستان، پاکستان ، سوریه ، فلسطین ، مصر ، لبنان ، عربستان ، یمن ، اردن ، لیبی و .... الی ماشاءالله کشور در منطقه مداخله ی نظامی و سیاسی داشته اند ؟ تهدید جمهوری اسلامی است یا امریکا و اسرائیل؟ کدام کشور بیشترین میزان کلاهک بمب اتمی را داراست؟ کدام کشور حامیِ داعش است و چه علنی یا در پنهان سلاح و تجهیزات ، نیروی انسانی و ارسال میکند و حمایت سیاسی (رسانه ای)؟ واقعاً ایران اسلامی تهدید است یا رژیم صهیونیستی ؟ مجال واکاویِ این مسئله که منشاء داعش از کجاست فعلاً در این یادداشت نیست که به اجبار میگذریم از این مسئله ی بسیار بسیار مهم و قابل تأمل ..

باید به تاریخ رجوع کنیم و چه تاریخی گویا و شفافتر از دولت اصلاحات یعنی دولت جناب محمد خاتمی ، یا بعبارتی زمانی که جمهوری اسلامی ایران در مهرماه 1382 و در جریان حضور همزمان وزاری امور خارجه بریتانیا، فرانسه و آلمان در تهران، تیم مذاکره‌کننده ایران به سرپرستی دکتر روحانی، دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی، در اقدامی که هدف آن "اعتمادسازی" با کشورهای اروپایی بود، تصمیم گرفت "به طور داوطلبانه" پروتکل الحاقی را امضا و اجرا کند.. مطلب قابل تأمل اما اینجاست که ایران پس از اجرای داوطلبانه پروتکل الحاقی، فعالیت های مربوط به غنی سازی اورانیوم را به حالت تعلیق درآورد و به بازرسان آژانس اجازه داد تا به صورت سرزده از مراکز اتمی و در برخی موارد از مراکز نظامی بازدید کنند.

اما پس از پذیرش چنین ننگی حقارت بار چه اتفاقی افتاد ؟ به گواه تاریخ پرونده اتمی ایران به شورای امنیت ارجاع داده شد که با تدبیر و مداخله ی  مقام معظم رهبری بصورت مستقیم و تلاش اعضای خانه ی ملت ، مجلس فوریت طرحی را که چندی پیش از آن به تصویب رسانده بود از تصویب نهایی گذراند و دولت ایران را ملزم به کاهش همکاری با آژانس و لغو اجرای داوطلبانه پروتکل الحاقی کرد.  اما پس از یک گذرِ تقریباً 10 ساله شاهد هستیم که جناب آمانو ، با چنین لحن و با چنین صراحتی در کلام ، تقاضای پذیرش پروتکل الحاقی میکنند از جمهوری اسلامی ایران ؛ آن هم به چه علت ؟ که جمهوری اسلامی ایران قادر به ساخت سلاح بمب اتمی نباشد و این یعنی ایران یک تهدید محسوب نشود برای کشوری بنام اسرائیل که خود عضو NPT نبوده ، نیست و نخواهد بود . اما آخرین پرسش ؛ چرا و به چه علت رژیم صهیونیستی معاهده ی NPT را نمیپذیرد و چرا کشورهای جهان خواستار هیچ محدودیتی برای ساخت ، نگهداری و استفاده ی چنین سلاحی برای اسرائیل نیستند ..!؟ اگر تجاوز بیش از 50 ساله ی اسرائیل به فلسطین ، اگر استفاده ی بمب اتمی توسط امریکا در هیروشیما و ناکازاکی، اگر مداخله ی نظامی در سوریه و عراق تهدید نیست ، پس نتیجه این هست که یا معنا و مفهوم تهدید دچار تغییر شده و یا رژیم صهیونیستی (اسرائیل) همان مرغ تخم طلاست که تنها باید نازش کرد.

• قسمتی از بیانات امام خامنه ای مدظله العالی که بسیار قابل تأمل هست : 
"مکرّر گفتیم که مسئله‌ی هسته‌ای بهانه است برای دشمنی؛ مسئله‌ی هسته‌ای هم اگر یک روزی - حتّی به فرض محال - بر طبق نظر آمریکا حل بشود، باز یک مسئله‌ی دیگری دنبال آن می‌آید؛ الان ملاحظه کنید سخنگویان دولت آمریکا بحث حقوق بشر، بحث موشکی، بحث سلاح و مانند اینها را به میان آوردند. من تعجّب میکنم، آمریکایی‌ها خجالت نمیکشند اسم حقوق بشر را می‌آورند. هرکس دیگری در دنیا ادّعا بکند طرفداری از حقوق بشر را، دولتمردان آمریکا دیگر نباید این ادّعا را بکنند، با این همه فضاحتی که در کارنامه‌ی آنها نسبت به حقوق‌بشر هست." 1392/11/28