تحلیل نامه

• بی تفاوتی، شاید به تنهایی عاملی برای انفکاک و نفوذ نباشد؛ اما پس از اقدام به نفوذ توسط دشمن، قاطعانه ترین تصمیم و عملی ست که هم مسیر دو قطبی سازی را برای عده ای باز خواهد نمود و هم بهترین بسترسازی ست برای نفوذی تمام عیار و با تمام قوا. نقدی که بر پیکره ی امروز دانشجویان بالاخص نخبگان دانشجویی وارد و کفی برای حد انتظارات نظام اسلامی ست، تلاش برای روشنگری، اقدامی بجا، مناسب و البته اثربخش است که البته این روزهای جای چنین مشخصه هایی خالی ست؛ چراکه امروز، حربه ای جز با پرچم و کلیدواژه های نفوذ، دوقطبی سازی، سکولار و لیبرالسازی بر علیه مکتب ولایت برافراشته و مصرف نمی شود. امروز فرصتی برای تکرار اشتباهی چند باره، تواب شدن، برگشتن و پشیمان شدن نیست.

• آنقدر بی تفاوت بوده اند که بعضی از کربلا درس مذاکره آموختند و فریادی شنیده نشد. آنقدر بی تفاوتی که بعضی شرایط امروز را شرایط صلح حدیبیه می نامند و توافق صورت پذیرفته را اقدامی قابل تحسین، اما همچنان هیچ صدای منتقدی، البته انتقاد سازنده و نه تخریب گرایانه شنیده نشد که نشد. آنقدر بی تفاوتی، که دست دادن با دشمن میشود نماد عزت ایرانیان و باز هم تنها تعداد معدودی از قشر عظیم دانشجویانِ بیدار! لب به انتقاد می گشایند و مابقی صاحب سکوتی سرد؛ و قطعاً انتظاری هم نیست برای شنیده شدن این انتقادات از سوی انتقاد شوندگان. در شرایط کنونی که تمامی جریانات، احزاب و جناح های سیاسی در تلاش هستند برای ایجاد اجماع، یارگیری و کسب حداکثر میزان کرسی های مجلس، آیا قشر دانشجوی نخبه، اولویتی غیراز پرداختن به روشنگری و تکلیفی غیر از بصیرت افزایی در سطوح مختلف اقشار صاحب تحصیلات جامعه دارند؟ و چنانچه اگر غیر از حق بر کرسی تکیه زده و فضا برای جولان بیشتر دشمن در درون نظام فراهم آمد، چگونه باید در مقابل روی پیر خمین(ره) و نائب برحق ایشان و امام زمان(عج) ایستاد و پاسخگو بود؟ توجیح چنین گناهی را چگونه - فریاد که نه - زمزمه خواهیم نمود؟ چنین غفلتی بخشودنی ست؟
امان از بی تفاوت ها ..